Ollo ao piollo!

ACCEDE CUN SÓ CLIC ÁS MIÑAS REDES: Twitter / Facebook / Pinterest / Instagram / Google+ / Correo-e: zaragalladas@gmail.com

luns, 16 de decembro de 2013

Conto para Diego

Hai moitos, moitos anos, na pequena aldea remota de Torre Vella, no mítico país de Chuvia Eterna, vivía un neno chamado Estreladiño.
Naquela época (estouvos falando de hai moito, moito tempo) non existía internet, nin teléfonos, nin sequera automóbiles; así que a comunicación entre os lugares era lenta. Había que levar as cartas e as novas a cabalo, pero os poldros eran caros, así que non todas as casas tiñan un e a miúdo as novidades chegaban demasiado tarde.

Esta demora provocaba problemas. Por exemplo: cando o Xerifalte de Camiño Novo (circunscrición á que pertencía Torre Vella) ditaba unha nova lei -como os seus bandos chegaban con atraso- os habitantes das aldeas non podían cumprila de inmediato e a miúdo eran sancionados. Outras veces, se un cativo enfermaba, a doutora non era avisada a tempo e cando por fin conseguía chegar á casa do picariño, xa non había nada que facer.

Mais a veciñanza de Torre Vella non padecía esta eiva, grazas a Estreladiño. Porque Estreladiño nacera con ás nos pés. Para el percorrer quilómetros e quilómetros era como para nós botar a carreiriña dun can. Así que os veciños sempre recorrían a el cando algunha comunicación urxente debía ser transmitida ou había que enviar algún paquete importante.

Estreladiño sempre respondía. Con neve, vento ou trebón, o meniño saía como unha frecha cumprir a tarefa encomendada mal llo pedían. Non só por axudar a súa comunidade, senón tamén porque o neno gozaba con cada alancada. Para el correr era vivir soñando, como se voase por riba das dificultades e conseguise esquecer, mentres corría, todos os pesadelos da nenez.

As carreiras de Estreladiño salvaron vidas, esvaeceron malentendidos e reconciliaron amores, porque unha boa comunicación a tempo amaña moitas cousas e soluciona a maior parte dos enfrontamentos.

Pero Estreladiño non era perfecto. A súa fortaleza era tamén a súa debilidade, porque o rapaz non era quen de reprimir as ansias de correr. Corría e corría e nunca era farto. Corría de noite e corría de día. Corría cando tiña encargos que facer e por puro pracer de correr. Se espertaba na noite con soños escuros, saía fóra e corría por eidos e camiños. Almorzaba e corría. Xantaba e corría. Ceaba e corría. Se estaba alegre, corría; se estaba triste, corría. Mesmo cando durmía, soñaba que corría...

Pero un mal día, Estreladiño tropezou. Corría mirando o ceo: unha nube xeitosa que lle recordaba a cabeza dun elefante, con trompa e todo (el só vira os elefantes nos cromos, así que quedara pampo mirando para o paquidermo celestial). Foi bater na única pedra que había no camiño e caeu. Nin tempo lle deu a colocar ben os brazos e as mans para amortecer o golpe, que soou como un trono na soidade do val.
Máis doído no orgullo que no corpo, volveu á casa contendo as bágoas que querían asomar aos seus ollos, como facía sempre: Estreladiño nunca choraba.

A doutora, que tardou en chegar (porque non había Estreladiño para a avisar), recomendou repouso absoluto. A familia, os amigos, todos os seres queridos de Estreladiño intentaron que o neno acatase os consellos médicos. Primeiro con boas palabras e despois con ameazas, todas as visitas que foron pasando ao carón do leito de Estreladiño lle recordaron que debía descansar un tempo. Pero todo era inútil: as palabras perdíanse no vento porque o mociño non soportaba a idea de vivir sen correr. 

E esa mesma noite, coa perna vendada e aguantando a dor insoportable que sentía en cada centímetro de carne, mentres todos durmían, Estreladiño saíu silandeiro da casa e botou a andar polo camiño; apurando o paso cada vez máis, cada vez máis, cada vez máis... ata que se perdeu na noite.

Nunca máis apareceu.

                                                                                                                                 A Churrusqueira

4 comentarios:

  1. Encantoume!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ResponderEliminar
  2. Gracísimas!!!!!! Que intrigadísima estou con este "anónimo"...

    ResponderEliminar
  3. Hai contos que poden dialogar uns cos outros. Coido que este meu íase levar ben co teu, sobriña. Aí vai:



    Nena,
    lévalle flores á tumba de Chejov, lévalle rosas,
    un ramallo pequeno de rosas.
    Se vas a Rusia un día, faino, filla, lévalle flores.
    Alá cando sexas grande, agarra unha gaivota nunha praia e bótaa a voar.
    Despois vaste a Rusia e preguntas: vostede saberá onde se atopa a tumba de Chejov? Debe ter pintada unha gaivota.

    E a rapaza, que era a meniña dos ollos do seu pai,
    pechoulle ao pai os ollos, que os deixara abertos
    coma portais dunha casa valeira,
    fíxolle a cruz do pan sobre das pálpebras
    e dixo alá para si: hei de ir papá, hei de ir
    hei de ir aínda que, mais aínda que.

    E toda convencida, meteu catro rebandas de pan nunha bolsa de plástico
    e botou a andar polo monte adiante sen que a vise ninguén
    pois non era do caso esperar a ser grande para ir poñer unhas rosas nunha tumba en Rusia.





    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Moitísimas grazas por regalarnos o poema-conto a tod_s.
      É o que teñen _s meniñ_s, que queren botar a andar aínda que non saiban o camiño...

      Eliminar