Palabriquiñas. Espirucar

Se nun período de 48 horas dúas persoas che explican cadansúa palabra de uso familiar, mais ausente dos dicionarios; non che queda máis remedio ca abrir un subapartado lingüístico no blog. Xorde así este acubillo antetitulado Palabriquiñas (a orixe etimolóxica do termo é tan, tan, tan transparente coma as pingas da rosada de boa mañá: palabra + riquiña), onde irei recollendo as voces inéditas que cheguen a min como gratas sorpresas, sen andar eu na súa procura.

Como se ve na imaxe, inaugura o novo espazo o verbo espirucar, do que me informa Manuela Rodríguez Pérez, alumna ourensá con ascendencia procedente das aldeas de Varalongo e Nogueira, no concello de Nogueira de Ramuín. Cóntame que talvez o vocábulo, de uso común por aquela contorna, proveña do barallete (a xerga dos afiadores-paraugueiros, tan abondosos noutrora polas anteditas terras).

Velaquí a definición e mais os exemplos de uso achegados pola miña informadora:

Espirucar é chuchar e aproveitar ao máximo a carne, o zume ou calquera susbtancia dun óso ou dunha superficie, ata deixalos completamente limpos. 
En sentido figurado pode aplicárselles ás persoas cando alguén se aproveita delas nun grao máximo.

Ex.: Moito me presta espirucar os ósos da soá. Espirúcalle ben o fondo de caramelo a esa tixola. Desaproveitas moito as costeletas, espirúcalles ben o óso! Espiruca mellor as carabuñas das cereixas, que son para sementar. Non deixes aí ese licor café, fai o favor de espirucar ben o vaso! Todos os días me pides favores e nunca cansas; non has parar ata espirucarme.